تجارت اختلاف نرخ بهره

(به جزوه شماره 4 مراجعه کنید ؛ فصل های 4 و 5)

روابط کلیدی

در اقتصاد بین المللی ، متغیرهای کلیدی اقتصادی کلان شامل موارد زیر هستند (نمادها در پرانتز هستند ؛ * به معنای متغیر خارجی است):

نرخ ارز (ه) قیمت (P ، P*) نرخ بهره (I ، I*) حساب جاری (CA) حساب سرمایه (KA) GDP (Y ، Y*)

چگونگی ارتباط این متغیرها ، سوال اصلی اقتصاد کلان باز است. در این سخنرانی ، برابری بهره یا روابط بین نرخ ارز (E) و نرخ بهره (I ، I*) مورد بررسی قرار می گیرد. لطفاً توجه داشته باشید که استدلال های ارائه شده در زیر فقط در بین کشورهایی که بخش های مالی آنها به اندازه کافی توسعه یافته و خارجی باز است ، معتبر است. اگر یک کشور از نظر مالی بسته باشد یا بخش مالی آن فاقد عمق ، نقدینگی و توسعه نهادی باشد (به عنوان مثال ، بدون عملکرد مناسب و بازارهای ارز به جلو) ، برای آثار علاقه ای ندارد.

دو نسخه از آثار با علاقه وجود دارد: تحت پوشش و کشف. نسخه تحت پوشش شامل خطرات مبادله ای نیست ، در حالی که نسخه کشف نشده مستلزم چنین خطرات و عناصر گمانه زنی است. هر دو برابری مورد علاقه (به ویژه نسخه کشف نشده) بلوک های اصلی بسیاری از مدلهای کلان اقتصادی باز هستند.

در سخنرانی بعدی ، خرید برابری قدرت (PPP) ، یعنی رابطه بین نرخ ارز (E) و قیمت ها (P ، P*) مورد بحث قرار خواهد گرفت. این همچنین یک ورودی کلیدی برای باز کردن مدل سازی کلان اقتصادی است. این سخنرانی همچنین به آن اشاره خواهد کرد.

قانون یک قیمت (حلقه) و داوری

برابری بهره (و همچنین PPP ارائه شده در سخنرانی بعدی) نوعی قانون یک قیمت در دنیای یکپارچه است. قانون یک قیمت می گوید که کالاهای یکسان (یا هر چیز دیگری) که در بازارهای مختلف خریداری و فروخته می شوند باید همان قیمت را داشته باشند. در غیر این صورت ، یک فرصت سود برای خرید کالا در یک بازار و فروش آن در دیگری وجود خواهد داشت ، و مطمئناً کسی این کار را انجام خواهد داد (این فعالیت دنبال کردن سود با خرید و فروش ترکیبی ، بدون تغییر ویژگی های بدنی کالا ، استداوری نامیده می شود). در یک بازار یکپارچه و به درستی کارآمد ، مطمئناً داوری تا زمان تعیین قانون یک قیمت ادامه خواهد یافت و هر فرصت دیگری را برای سود بیش از حد از بین می برد. سپس دو بازار واقعاً یکی هستند.

برخی از بازارها حلقه را نشان می دهند ، اما برخی دیگر این کار را نمی کنند. این که آیا آنها به (i) ویژگی های کالا (به ویژه هزینه حمل و نقل ؛ موارد سنگین و حجیم برای داوری دشوار است) بستگی دارد.(ب) ویژگی های رقابت بازار و استراتژی های معامله گران. و (iii) مداخله سیاست (به عنوان مثال ، کنترل سرمایه ، سیاست های مالیاتی و تعرفه و سایر اقدامات نظارتی برای افزایش مصنوعی هزینه های معاملات یا حتی ممنوعیت چنین تجارت).

اگر در حال بررسی قیمت دوربین های دیجیتال یا پخش کننده های دی وی دی در رسانه های مختلف در شهر الکترونیکی آکیهابارا ، توکیو هستید ، شما همچنین یک داوری بالقوه هستید. شما به زودی خواهید فهمید که همان مدل ها تقریباً دقیقاً همان قیمت را دارند ، یعنی Loop کاملاً محکم در آکیهابارا است. یک معامله گر شاتل یا فردی که کالایی را حمل می کند ، مثلاً از چین به قرقیزستان ، نیز درگیر داوری است. با این حال ، در این حالت ، Loop احتمالاً دقیقاً به دلیل عدم اطمینان و هزینه حمل و نقل نیست. فروشندگان ممکن است بدون اینکه خریدار آن را بشناسد ، بیش از حد شارژ شود. بازارهای مالی یکپارچه جهانی نیز دارای حلقه هستند و داوری آنها بسیار سریع و محکم است.

در مورد آثار علاقه ، آنچه که برابر می شود ، نرخ بازده در ابزارهای مختلف مالی دارای بهره (سپرده های بانکی ، اوراق ، صورتحساب و غیره) است. تحت تحرک سرمایه آزاد ، Loop برای برابری علاقه تحت پوشش محکم و بی اهمیت است ، اما اعتبار حلقه برای برابری با علاقه کشف نشده از نظر تجربی بسیار سوال برانگیز است. تفاوت با عدم وجود یا وجود خطر مبادله توضیح داده شده است (به تصویر زیر مراجعه کنید).

فرض

برای نگه داشتن آثار علاقه ، فرضیات زیر مورد نیاز است.

(1) تحرک سرمایه رایگان-هیچ مانعی رسمی برای داوری در سراسر کشورها وجود ندارد.(2) هیچ هزینه معامله-هیچ مانعی طبیعی (بازار) برای داوری در سراسر کشورها وجود ندارد. معامله بدون هزینه است یا فقط یک هزینه ناچیز را حمل می کند.(3) هیچ ریسک پیش فرض-سرمایه گذاری مالی در برابر پیش فرض های تجاری ، خطرات کشور و غیره ایمن است.

موارد فوق شرایط لازم برای برابری علاقه تحت پوشش است. هیچ مبادله ای ، پیش فرض یا سایر خطرات مربوط به سرمایه گذاری مالی وجود ندارد. ما در حال فرض یک دنیای کاملاً ایمن و بدون ریسک هستیم.

در مورد برابری علاقه کشف نشده ، فرض زیر اضافه می شود.

(4) بی طرفی ریسک-سرمایه گذاران فقط به بازده متوسط طولانی مدت اهمیت می دهند و به نتیجه هر سرمایه گذاری اهمیتی نمی دهند.

در اینجا ، ریسک مبادله وجود دارد اگرچه هنوز هم سایر خطرات سرمایه گذاری مالی از بین رفته است. فرض بر این است که سرمایه گذاران در برابر این خطر خنثی هستند. این بدان معناست که آنها فقط به نتایج متوسط اهمیت می دهند. این که آیا واریانس (نوسانات) بازده هر سرمایه گذاری بزرگ است یا کوچک ، آنها را نگران نمی کند.

برابری مورد علاقه و کشف نشده نباید با یکدیگر اشتباه گرفته شود. آنها به دو موقعیت کاملاً متفاوت مراجعه می کنند.

برابری تحت پوشش (CIP)

هنگامی که افراد و بنگاهها مجاز به خرید و فروش دارایی های خارجی هستند ، می توانند "مواضع" مختلف را در خود جای دهند ، که مانده های خالص در ارز خارجی هستند. موقعیت ها در زیر طبقه بندی می شوند.

به عنوان مثال ، فرض کنید اوراق بهادار خارجی به ارزش 500 دلار دارید اما 700 دلار از بانک نیز وام گرفته اید. این بدان معنی است که شما موقعیت کوتاه 200 دلار دارید. برای سادگی ، ما فرض می کنیم که تمام دارایی های خارجی و بدهی ها به دلار هستند. این به ما امکان می دهد بدون نگرانی در مورد نوسانات بین ارزهای اصلی ، روی حرکت ارز داخلی در برابر دلار تمرکز کنیم.

فرض کنید شما تولید کننده یک محصول خاص هستید و همچنین به تجارت خارجی مشغول هستید. همانطور که معاملات روزانه خود را در خرید قطعات خارجی یا صادرات محصولات نهایی به بازارهای خارجی انجام می دهید ، موقعیت مبادله به طور طبیعی نوسان می کند و "مربع" باقی نمی ماند. این بدان معنی است که شما ممکن است بسته به حرکت نرخ ارز هر لحظه ، که ممکن است پیش بینی شود ، افزایش یا ضرر را متحمل شوید. همچنین فرض کنید که تجارت اصلی شما در حال تولید است و شما به حدس و گمان ارزهای خارجی علاقه ای ندارید. به خصوص ، شما می خواهید از ضرر و زیان تبادل خودداری کنید.

اگر کشور شما به اندازه کافی بازارهای مالی توسعه یافته و خارجی را باز کرده است ، دو روش جایگزین برای "پوشش" یا "پرچین" وجود دارد-یعنی موقعیت مبادله خود را مربع کنید و از ریسک مبادله خودداری کنید (به شماره شماره 4 مراجعه کنید). به طور مشخص ، فرض کنید که شما یک صادر کننده ژاپنی یک محصول صنعتی هستید که انتظار دریافت 100 دلار پس از 3 ماه را دارید. شما می خواهید این رسید را از نظر ین (ارز داخلی) برطرف کنید. همچنین فرض کنید که:

روش اول پوشش رو به جلو است. امروز به بانک می روید و قرارداد فوروارد می بندید. یعنی شما موافقت می کنید که بعد از 3 ماه 100 دلار به بانک بفروشید و در آن زمان مبلغ مشخصی ین (10200 ین = 100 در 102 دلار) دریافت کنید. سپس قبل از اجرای این تراکنش به مدت 3 ماه صبر می کنید. نرخ مبادله ای برای فروش دلار در آینده (نرخ پیش فروش 102) پیشنهادی بانک با نرخ امروز (نرخ لحظه ای 100) متفاوت است.

روش دوم این است که دلار قرض بگیرید و همین الان بفروشید. یعنی امروز به بانک می روید و 98. 52 دلار وام می گیرید، بلافاصله آن را در بازار نقدی به ین (9852 ین) تبدیل می کنید و در بانک سپرده می کنید. پس از 3 ماه، شما 9951 ین (اصول به اضافه سود تعهدی) برداشت می کنید و به طور همزمان 100 دلار (اصول به اضافه سود تعهدی) را با رسید صادرات به بانک بازپرداخت می کنید.

در هر صورت، از امروز رسید ین را اصلاح می کنید تا ریسک مبادله ای وجود نداشته باشد. اما با مفروضاتی که در بالا نشان داده شد، بازده پوشش فوروارد 10200 ین و روش استقراض تنها 9951 ین بازدهی دارد. واضح است که همه روش اول را ترجیح می دهند. یعنی وضعیت در تعادل نیست.

اگر همه سعی کنند دلار را فوروارد بفروشند در حالی که هیچ کس دلار پیش فروش نمی کند، عرضه بیش از حد دلار پیش خواهد آمد و قیمت آن کاهش می یابد. تا زمانی که USD در آینده دقیقاً $1=99. 51 ین شود، سقوط خواهد کرد. زیرا با این سرعت روش اول و دوم معادل خواهند بود. این نمونه ای از آربیتراژ مالی و LOOP است. همان «کالا» (قبض صادراتی پس از سه ماه انتظار) که از طریق بازار معاملات آتی به دست می‌آید و بازار وام بانکی هم اکنون قیمتی مشابه دارد. نیازی به گفتن نیست که آربیتراژ بهره واقعی به صورت آنی اتفاق می افتد، نه به صورت متوالی و آهسته.

شرط CIP را می توان به صورت زیر نوشت:

اگر i* به اندازه کافی کوچک باشد. این به این معنی است که

F>S if and only if i >من * اف

به عبارت دیگر، اگر نرخ سود داخلی بالاتر از نرخ بهره خارجی باشد، نرخ ارز آتی (دلار آتی) باید بیشتر از نرخ ارز نقدی (دلار امروز) باشد و بالعکس. این رابطه باید همیشه بین ابزارهای مالی با کیفیت بالا و کم خطر تحت تحرک سرمایه برقرار باشد.

تست تحرک سرمایه

CIP را می توان به عنوان آزمایش برای تحرک سرمایه استفاده کرد. بعضی اوقات دولت می گوید جنبش سرمایه آزاد می شود اما معاملات واقعی به طور پنهانی کنترل می شوند. اگر CIP داشته باشد ، می توانیم بگوییم که این کشور واقعاً بازار سرمایه باز دارد. انگلیس در سال 1979 بازار سرمایه خود را در خارج از کشور آزاد کرد. پس از آن ، CIP شروع به نگه داشتن کرد (به صفحه 122 از باتیز-باتیز مراجعه کنید). ژاپن قانون ارزی خود را در دسامبر 1980 تجدید نظر کرد و CIP پس از آن شروع به نگه داشتن آن کرد. از آن زمان ، CIP همیشه بین ژاپن و ایالات متحده برگزار می شود (جزوه شماره 4).

از آنجا که تقریباً همه کشورهای توسعه یافته در آمریکای شمالی ، اتحادیه اروپا و ژاپن دارای بازارهای سرمایه باز هستند ، CIP به صورت بی اهمیت و البته در بین ارزهای کلیدی دلار ، یورو و ین وجود دارد-اگر اوضاع در غیر این صورت باشد تعجب آور خواهد بود (اما نه بین این وضعیتروسیه و چین). شما می توانید این کار را با گزارش های خبری مالی در هر روز بررسی کنید. در زیر داده های 18 آوریل 2002 همانطور که در Nihon Keizai Shimbun (مجله اقتصادی ژاپن یا Nikkei به طور خلاصه) منتشر شده است ، تأثیرگذارترین روزنامه اقتصادی ژاپن است:

در حالی که فاصله کمی بین دیفرانسیل نرخ بهره و تخفیف رو به جلو وجود دارد ، بزرگی نسبتاً اندک است. حتی اگر CIP در حال نگه داشتن باشد ، اختلاف آماری از دلایل مختلف می تواند ناشی شود: (i) تفاوت زمانی بین بازارهای توکیو و NY (داده ها دقیقاً در همان لحظه گرفته نمی شوند).(ب) گواهی سپرده های ژاپنی و ایالات متحده (CD) به دلیل نقدینگی متفاوت ، قوانین مالیاتی ، مقررات و غیره کاملاً قابل جایگزین نیستند. و (iii) هزینه های معامله.

چند نکته اضافی در CIP وجود دارد:

(1)سعی نکنید خودتان CIP را انجام دهیدوادداوری برای CIP اتوماتیک و فوری است. آن را به بانک ها و شرکت های مالی واگذار کنید.

(2) در حالی که علیت اغلب در اقتصاد متقابل است ، می توانیم بگوییم ، برای CIP ،علیت اصلی از شکاف نرخ بهره تا نرخ ارز رو به جلو استوادبه عبارت دیگر ، F با تفاوت بین من و i*تعیین می شود.

(3)برخی از خطرات مبادله را نمی توان محافظت کرد (یا تحت پوشش)وادخطرات مبادله غیرقابل تحمل موارد زیر را شامل می شود:

(i) محافظت در برابر سطح بالا یا پایین نرخ ارز ، بر خلاف محافظت در برابر تغییر از اکنون به آینده. هیچ بانکی حتی اگر از سطح نرخ ارز فعلی شکایت کنید ، به شما کمک نمی کند.

(ب) خطرات مبادله بلند مدت. معمولاً ، بازارهای رو به جلو بیش از 1 سال یا وجود ندارند یا بسیار نازک هستند.

(iii) ریسک‌های تجاری که از ریسک مبادله تفکیک ناپذیرند. اگر شما یک شرکت تولیدی هستید، کسب و کار شما خطرات زیادی به غیر از ریسک مبادله دارد. شما نمی دانید که آیا کارخانه های شما بدون مشکلات فنی یا کارگری روان کار خواهند کرد یا خیر، آیا بازار رشد خواهد کرد و آیا می توانید سایر رقبا را شکست دهید. از آنجا که این عدم قطعیت های تجاری همیشه وجود دارد، شما نمی دانید ماه آینده، سال آینده یا بعد از آن چه موقعیت های مبادله ای خواهید داشت. اما اگر آنها را نشناسید، نمی توانید به بانک بروید و آنها را پوشش دهید! در حالی که ابزارهای مالی فانتزی مانند معاملات آتی، اختیار معامله و سوآپ در دسترس هستند، ریسک مبادله را نمی توان حذف کرد، بلکه باید به ریسک های تجاری موجود اضافه شود. از نظر فنی، این مشکل از ناقص بودن قراردادهای آتی کالا ناشی می شود. رونالد مک کینون این را معضل پیکان-دبرو می نامد.

برابری بهره بدون پوشش (UIP)

UIP با CIP بسیار متفاوت است. این شامل ریسک مبادله و سفته بازی است. در واقع، UIP ممکن است به دلیل وجود این عدم قطعیت حفظ شود یا نباشد. در واقع، بخش عمده ای از شواهد تجربی نشان می دهد که معمولاً معتبر نیست. با این وجود، اقتصاددانان همچنان از UIP استفاده می کنند زیرا در ساخت مدل بسیار راحت است.

ایده UIP بسیار ساده است. شما دو گزینه در سرمایه گذاری مالی دارید:

گزینه اول - خرید اوراق قرضه داخلی. بازده آن (از نظر ارز داخلی) i است.

گزینه دوم - خرید اوراق قرضه خارجی. بازده آن (از نظر ارز داخلی) i* + x است.

x تغییر مورد انتظار در نرخ ارز از حال به آینده است. i و i* قطعی هستند اما x نامشخص است. در حالی که اولین سرمایه گذاری بازده مشخصی را به همراه دارد، اما سرمایه دوم (از نظر حسابداری مبتنی بر پول داخلی) اینگونه نیست.

اگر ریسک خنثی هستید (این بار فقط به بازده متوسط در بسیاری از مواقع به جای نتیجه واقعی توجه کنید)، شرط LOOP برای UIP به سادگی i = i* + x یا

به عبارتی، تغییر مورد انتظار در نرخ ارز برابر با شکاف نرخ بهره دوجانبه است. توجه داشته باشید که اگر هر دو CIP و UIP به طور همزمان حفظ شوند، x = (F-S)/S داریم: یعنی انتظار نرخ ارز معادل حق بیمه آتی است.

سه تذکر به ترتیب است:

(1) انتظارات نرخ ارز عموماً قابل مشاهده نیست، اما برای برخی موارد خاص، داده های نظرسنجی از شرکت ها یا سازمان های خدمات مالی مانند IMM یا JCIF (اغلب با هزینه قابل توجه و/یا با اتصالات مناسب) در دسترس است. این نظرسنجی معمولاً انتظارات معامله گران، کارگزاران، بانک ها، شرکت های مالی و غیره را برای 1، 3 یا 6 ماه آینده گزارش می کند. بر اساس مطالعاتی که از این نظرسنجی ها استفاده می شود، انتظارات کوتاه مدت اغلب واگرا هستند (فرض می شود حرکت فعلی ادامه یابد) در حالی که انتظارات بلندمدت قهقرایی هستند. به زبان انگلیسی ساده، فعالان بازار فکر می کنند که حرکت غیرمعمول فعلی موقتی است و بعداً نرخ ارز به سطح اولیه باز خواهد گشت. علاوه بر این، اختلاف نظر زیادی در بین کارشناسان وجود دارد. چنین واگرایی به ویژه در زمان تلاطم مالی افزایش می یابد.

(2) UIP را می توان به سه بخش تقسیم کرد: (1) برابری قدرت خرید (PPP: به سخنرانی بعدی مراجعه کنید).(2) معادله فیشر در مورد رابطه بین نرخ بهره اسمی و واقعی. و (iii) تحرک سرمایه آزاد بر حسب نرخهای بهره واقعی یکسان شده. ما می دانیم که (i) در کوتاه مدت باقی نمی ماند. اعتبار تجربی دو مورد دیگر نیز مشکوک است (دفترچه شماره 4).

(3) همانطور که در اینجا فرض می شود ممکن است سرمایه گذاران به جای ریسک خنثی، ریسک گریز باشند. به عبارت دیگر، آنها هم در مورد میانگین بازگشت سرمایه خود و هم در مورد میزان اطمینان (یا واریانس) آن بازده نگران هستند. برای وادار شدن به سرمایه گذاری در یک دارایی پرخطر، آنها به بازده متوسط بالاتری نیاز دارند تا عدم اطمینان را جبران کنند. در این مورد، شرط UIP را می توان به این ترتیب تغییر داد:

x = i - i * - z

اکنون ما دو بازده را با هم مقایسه می کنیم، i برای اوراق قرضه داخلی و (i* + x + z ) برای اوراق قرضه خارجی. از آنجایی که سرمایه گذاری در دارایی خارجی ریسکی است، حق بیمه z ضروری است. به طور دقیق تر، علامت و اندازه حق بیمه ریسک به (1) درجه ریسک گریزی سرمایه گذاران بستگی دارد. و (2) عرضه نسبی دارایی های داخلی و خارجی که جامعه سرمایه گذار به طور جمعی در اختیار دارد، که به نوبه خود به مازاد یا کسری حساب جاری انباشته دو کشور مربوطه بستگی دارد.

باز کردن مدل های ماکرو با UIP

اگرچه اعتبار تجربی آن مشکوک است، اما UIP ابزار بسیار مفیدی برای ساخت مدل‌های کلان اقتصادی است. به عنوان مثال، مدل های معروف زیر از UIP به عنوان یک جزء کلیدی استفاده می کنند. این مدل‌ها فقط برای تصویرسازی معرفی شده‌اند و معادلات به حداقل کاهش می‌یابند تا کار اصلی مدل‌ها را توضیح دهند. فرمول های اصلی حاوی متغیرها و روابط بیشتری هستند.

(1)مدل نرخ ارز بیش از حد دورنبوش

LM: M/P = L (i، y) (y برای سادگی ثابت فرض می شود)

UIP: x = i - i * (i * برای سادگی ثابت فرض می شود)

قیمت ها چسبنده هستند (یعنی P می تواند به تدریج حرکت کند اما نمی تواند فوراً بپرد)

"بیش از حد" در اینجا به رفتار نرخ ارز اشاره دارد که قبل از بازگشت به آن، فراتر از سطح تعادل بلندمدت نوسان می کند.

مدل بیش از حد دورنبوش توضیح می دهد که چرا نرخ ارز در دنیای یکپارچه مالی تا این حد نوسان است. بیش از حد در اصل توسط منحنی LM، UIP و قیمت چسبنده ایجاد می شود. در این مدل، منحنی IS برای ایجاد overshooting ضروری نیست و فقط برای بستن مدل مورد نیاز است.

فرض کنید M (عرضه پول) به طور غیرمنتظره ای افزایش یابد. از آنجایی که P و y نمی توانند پرش کنند، منحنی LM می گوید که باید فوراً پایین بیایم تا بازار پول را متعادل کنم. به گفته UIP، این امر x را نیز مجبور به کاهش می‌کند (انتظار افزایش ارزش پول داخلی در آینده). به طور جداگانه، در بلندمدت، P و e (نرخ ارز) باید متناسب با افزایش M (با فرض پول گرایی و PPP) افزایش یابد. چگونه می‌توانیم انتظار افزایش ارزش آتی داشته باشیم و همچنان بتوانیم در بلندمدت ارزش e را کاهش دهیم؟با استهلاک مقدار زیادی در لحظه اولیه، بنابراین e می تواند بعدا ارزش گذاری شود! این ماهیت مدل بیش از حد دورنبوش است.

(2)مدل موجودی پرتفولیو

UIP: x = i - i * - z (z حق بیمه ریسک است که اختیاری است)

تغییر نرخ ارز مورد انتظار: x = (p - p*) + k (PPP - e)

where p is inflation, PPP is purchasing power parity exchange rate, and k is the adjustment speed (k>0).

این یکی از محبوب ترین مدل های نظری تعیین نرخ ارز است. معادله دوم می گوید که حرکت مورد انتظار نرخ ارز x دارای دو جزء است: (i) p-p* که در شکل تغییر PPP است. و (ب) بازگشت آهسته نرخ واقعی به PPP. ریسک گریزی (افزودن صورتی) را می توان به این مدل بدون تغییر ویژگی های اصلی آن معرفی کرد.

این دو معادله را می توان با هم ترکیب کرد و به دست آورد:

جایی که r نرخ ارز واقعی است (= i - p). این می گوید که نرخ واقعی ارز ترکیبی از اجزای زیر است: (i) PPP;(ب) تفاوت بهره واقعی. و (iii) حق بیمه اختیاری ریسک.

(3)مدل نسل اول بحران ارز

معادلات زیر ، به صورت خطی ، از رابرت سیل و نانسی ماریون با تغییر جزئی در نمادها به تصویب رسیده است.

LM: M - P = - A (I)

جایی که A یک مقیاس مثبت است ؛درآمد (y) به دلیل سادگی نادیده گرفته می شود

تعریف عرضه پول:

M = D + R

جایی که D اعتبار داخلی است ؛R ذخایر بین المللی است

PPP: P = P* + E (توجه: P در اینجا ورود به سیستم قیمت است ، نه تغییر آن)

uip: x = i - i*

فرض بر این است که دولت E را برطرف می کند و همزمان D را با نرخ ثابت Q افزایش می دهد تا کسری بودجه را تأمین کند. حتی تحت سیستم نرخ ارز ثابت ، ما می توانیم نرخ ارز فرضی را محاسبه کنیم (نرخ ارز سایه) که اگر دلالان به طور ناگهانی به ارز داخلی حمله کنند ، غالب می شود ، ذخایر بین المللی تخلیه می شوند و کشور به سمت شناور سوئیچ می شود:

نرخ ارز سایه: s = aq + d

از آنجا که دولت ضمن تعیین نرخ ارز ، به چاپ پول ادامه می دهد ، اوضاع اساساً ناپایدار است. سوال این است: چه زمانی دلالان حمله می کنند؟پاسخ این است که وقتی D به اندازه کافی گسترش می یابد به طوری که نرخ ثابت واقعی و نرخ ارز سایه یکسان است. در نمودار زیر ، A چنین نکته ای است. در سمت چپ A ، ارز داخلی بلافاصله پس از حمله قدردانی می کند و دلالان پول خود را از دست می دهند ، بنابراین هیچ کس حمله نخواهد کرد. در سمت راست A ، ارز داخلی استهلاک می کند و دلالان پول می گیرند ، بنابراین همه حمله خواهند کرد. رقابت بین دلالان (داوری!) اطمینان حاصل می کند که حمله واقعی در نقطه ای اتفاق می افتد که هیچ پرش در نرخ ارز وجود نخواهد داشت.

[برای اطمینان ، مدل های اصلی بسیار پیچیده هستند و توضیحاتی که در اینجا داده می شود بسیار پیچیده است. قصد من این است که حس چگونگی ترکیب UIP در این مدل ها را به عنوان یک عنصر مهم و بدون مراجعه به جزئیات فنی ارائه دهم. اگر مدل ها را کاملاً درک نکنید ، بیش از حد نگران نباشید.]

Dornbusch ، Rudiger ، "انتظارات و نرخ ارز Dyanmics" ، مجله اقتصاد سیاسی 84 ، صص . 1161-76 ، 1976.

Dornbusch ، Rudiger ، اقتصاد کلان اقتصاد ، فصل 11 ، کتابهای اساسی ، 1980.

Dornbusch ، Rudiger ، نرخ ارز و تورم ، MIT Press ، 1988.

سیل ، رابرت و نانسی ماریون ، "چشم انداز ادبیات بحران اخیر ارز ،" مقاله کار NBER شماره. 6380 ، ژانویه 1998.